And the sign said, “The words of the prophetsAre written on the subway wallsAnd tenement hallsAnd whispered in the sounds of silence”
สวัสดี…ความมืดมิด เพื่อนเก่า
ฉันมาเยือนเจ้าอีกคราวด้วยเรื่องราวในใจเบาเบา
เพราะภาพนิมิตที่ค่อยๆ แทรกซึม
ฝากเมล็ดไว้ขณะฉันหลับลึกในค่ำคืน
และภาพนั้นที่หยั่งรากกลางสมอง
ยังคงก้อง
ในเสียงแห่งความเงียบงัน
ในฝันอันไม่สงบ ฉันย่ำไปเพียงลำพัง
ตามตรอกแคบปูหินดั่งทางวังเวง
ใต้แสงไฟถนนสลัวจาง
ฉันยกคอเสื้อขึ้นกันลมหนาวอย่างเลือนลาง
จนสายตาถูกแสงนีออนเจิดจ้าทิ่มแทง
กลางรัตติกาล
แตะต้อง…เสียงแห่งความเงียบงัน
ในแสงสว่างเปลือยเปล่าที่พาดผ่าน
ฉันเห็นผู้คนนับหมื่น…หรืออาจมากกว่านั้น
คนพูด โดยไร้ถ้อยคำ
คนฟัง โดยไม่รู้เรื่องราวใด
คนแต่งเพลง…แต่ไร้เสียงที่จะแบ่งปัน
และไม่มีผู้ใด
กล้าทำลายเสียงแห่งความเงียบงันนั้น
ผู้คนต่างก้มกราบอธิษฐาน
ต่อเทพเจ้านีออน…ที่พวกเขาสร้างขึ้นเอง
และป้ายไฟก็ส่องประกายเตือนใจ
ด้วยถ้อยคำที่ค่อยๆ ปรากฏอย่างเงียบเหงา
“ถ้อยคำของศาสดา
ถูกเขียนอยู่บนกำแพงรถไฟใต้ดิน
และห้องแถวสลัวเศร้า…”
แว่วเบา…ในเสียงแห่งความเงียบงัน
Leave a reply