by Richard Marx
ห่างไกลดั่งมหาสมุทรกั้น กาลเวลาผันผ่านทุกวัน
จนใจฉันเริ่มร้าวรานช้า ๆ
ได้ยินเพียงเสียงเธอผ่านสายโทรศัพท์
แต่ก็ไม่อาจดับความปวดใจในใจฉันได้เลย
แม้แทบไม่ได้พบเจอหน้าเธอ
แล้วเราจะพูดได้อย่างไร ว่าจะรักกันตลอดไป?
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด ทำสิ่งใด
ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน
แม้ต้องเจ็บปวดสักเพียงใด หัวใจจะแตกสลาย
ฉันก็จะรอเธออยู่ตรงนี้…ตลอดไป
ครั้งนั้นฉันเผลอคิดไปว่าเราจะมีเวลาเสมอ
กลับมองข้ามความหมายในห้วงเวลาที่เคยมี
เสียงหัวเราะยังดังก้อง น้ำตายังขื่นขมในใจนี้
แต่ตอนนี้…ฉันไม่อาจอยู่ใกล้เธอได้อีกแล้ว
โอ้ ที่รัก เธอมองไม่เห็นหรือ?
ว่าเธอทำให้ฉันแทบบ้าไปทั้งใจ
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด ทำสิ่งใด
ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน
ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใด แม้หัวใจจะสลาย
ฉันก็จะรอเธออยู่ตรงนี้…ตลอดไป
บางครั้งฉันก็เฝ้าถาม ว่าความรักครั้งนี้จะรอดไหม
แต่หากสุดท้ายได้อยู่กับเธอ
ฉันก็พร้อมจะเสี่ยงใจ
โอ้ ที่รัก เธอไม่เห็นหรือ?
เธอทำให้ฉันแทบบ้าเพราะรักเธอหมดทั้งหัวใจ
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ใด ทำสิ่งใด
ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน
ไม่ว่าจะต้องเจ็บแค่ไหน หรือหัวใจฉันจะสลาย
ฉันก็จะรอเธออยู่ตรงนี้…เพื่อเธอคนเดียว
จะรอ…เพียงเธอ
Leave a reply