หมวดหมู่: วิจารณ์เพลง

ได้ชื่อว่าเป็นวงดนตรีที่มีลีลา มีสีสันของงานดนตรีที่จัดจ้าน สนุกสนาน เร้าอารมณ์ จนสามารถส่งงานเพลงคึกๆ ลงแผงมาอย่างต่อเนื่อง สำหรับ “ คาราบาว” วงดนตรีเพื่อชีวิตอันดับ 1 ของเมืองไทย ไม่ว่าจะเป็น งานในรูปแบบของ 3 ช่า หรือว่างานในลีลาร็อค จนทำให้หลายๆ คนดูจะลืมๆ อีกหนึ่งมิติที่พบเห็นได้ในงานเพลงของคาราบาว อย่างความนุ่มนวล สวยงามในบทเพลง รวมไปถึงงานดนตรีอะคูสติค ที่ฟังอบอุ่น จริงใจ ซึ่งสร้างความประทับใจให้กับทั้งแฟนเพลงของคาราบาว และนักฟังเพลงที่ชอบความงดงามของดนตรีที่ถึงแก่นอารมณ์จริงๆ มาแล้ว
เพื่อย้ำเตือนถึงความงดงาม ความอบอุ่น ความนุ่มนวลในเสียงเพลงของ คาราบาว อีกครั้ง คาราบาวจึงนำงานเพลงเก่าๆ ที่ทุกคนรู้จักกันดีรวม 13 เพลง อาทิ ขี้เมาใจดี, ตุ๊กตา, คนเก็บฟืน, แม่สาย มาทำใหม่อีกครั้งในสไตล์โฟลค์ ซึ่งทุกคนจะได้สัมผัสอีกมิติหนึ่งในงานดนตรีของคาราบาวได้เต็มที่ กับงานที่ใช้ชื่ออัลบั้มว่า “โฟลค์ ’บาว”
โดยอัลบั้ม “โฟลค์ ’บาว” จะวางจำหน่ายออกมาใน 3 รูปแบบพร้อมๆ กัน คือ อัลบั้มเพลง, อัลบั้มเพลงบรรเลงโดยฝีมือของ ปรีชา ชนะภัย และงานในรูปแบบของวีซีดีคาราโอเกะ เพื่อที่แฟนเพลง และผู้ที่สนใจจะได้สัมผัสกับมิติที่นุ่มนวลของคาราบาว ได้ในทุกรูปแบบตามที่ต้องการ โดยวอร์นเนอร์ มิวสิค

วงการเพลงของไทยได้เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด  ทั้งนี้เนื่องจากผลงานเพลงของตะวันตก  อาทิเช่น  วงสี่เต่าทอง (The Beatles), วงเดอะชาโดว์ (The Shadow) ซึ่งเป็นวงดนตรีของประเทศอังกฤษที่เล่นดนตรีให้กับคลิฟ  ริชาร์ด (Cliff  Richard)  หรือนักร้องเพลงร็อคชื่อดัง  เช่น  เอลวิส   เพรสลี่ย์  (Elvis Pressley)  ได้เข้ามาแพร่หลายในเมืองไทย และทำให้วัยรุ่นไทยกลุ่มหนึ่งตื่นตัว กับผลงานเพลงของนักร้องเหล่านั้นอาจจะกล่าวได้ว่าวงดนตรี The Shadow เป็นวงที่มีบทบาทสำคัญต่อนักร้องและนักดนตรี ของไทยในสมัยนั้นเป็นอย่างมาก  จนถึงกับมีการนำเอาคำว่า  “ชาโดว์”  มาใช้เรียกชื่อประเภทวงดนตรีที่เล่นเพลงสากลในลักษณะที่ใช้เครื่องดนตรี 4 ชิ้น  คือ  กีต้าร์  3  ตัว  และ  กลอง 1 ชุด  วงดนตรีของไทยที่เล่นเพลงสากล  โดยเลียนแบบของตะวันตกที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ซึ่งจะเห็นได้ชัดว่าวัยรุ่นไทยนิยมฟังเพลงสากลมาก  แต่อย่างไรก็ตามเพลงไทยสากลประเภท  “ลูกกรุง”  อย่างเช่น เพลงของวงดนตรีสุนทราภรณ์  และ “ลูกทุ่ง”  ก็ยังคงได้รับความนิยมควบคู่กันไปด้วย

……………….ในช่วงปลายปี  พ.ศ.2512   ซึ่งสหรัฐอเมริกาได้เข้ามาตั้งฐานทัพในไทย  ได้มีส่วนทำให้อิทธิพลของเพลงตะวันตกเข้ามามีบทบาทต่อวงการเพลงไทยอีกครั้งหนึ่ง  วงดนตรีที่เล่นเพลงสากลในสมัยนั้น ได้แก่  วงจอยท์ รีแอ็คชั่น (Joint Reaction – วงดนตรีดิอิมพอสซิเบิ้ล), วงซิลเวอร์แซนด์ (Silver Sand),  วงรอยัลสไปรท์ส (Royal Sprites) ฯลฯ  จะเห็นได้ว่านักดนตรีไทยส่วนใหญ่จะเล่นเพลงสากล โดยการลอกเลียนจากแผ่นเสียงเพลงสากลกันเป็นส่วนใหญ่

……………….ต่อมาในปี พ.ศ.2512 “คณะกรรมการจัดการประกวดสตริงคอมโบแห่งประเทศไทย” ของ  สมาคมดนตรีแห่งประเทศไทย  ในพระบรมราชูปภัมภ์  ได้มีการจัดให้มีการแข่งขันประกวดวงดนตรีในแบบ  “สตริงคอมโบ”  ขึ้น  โดยมีกติกาบังคับให้วงดนตรีที่เข้าประกวดจะต้องเล่นเพลง สากล 1 เพลง  เพลงไทยสากล 1 เพลง และ เพลงพระราชนิพนธ์ 1 เพลง  วงดนตรี  จอยท์  รีแอ็คชั่น  ซึ่งต่อมาได้เปลี่ยนชื่อเป็น  “ดิอิมพอสซิเบิ้ล”  ซึ่งสมาชิกภายในวงประกอบไปด้วย  เศรษฐา  ศิระฉายา,  วินัย  พันธุรักษ์,  อนุสรณ์  พัฒนกุล,  สิทธิพร  อมรพันธุ์ และ  แดน-พิชัย  ธรรมเนียม  ได้รับรางวัลชนะเลิศ 3 ครั้งติดต่อกัน  นับได้ว่า  “เป็นวงดนตรีประเภทสตริงคอมโบของไทยวงแรก ที่สามารถสร้างความรู้สึกเป็นสากล และเป็นวงแรกอีกเช่นกันที่ช่วยบุกเบิกให้วัยรุ่นหันมาฟังเพลงไทยแนวใหม่” และผลจากการประกวดดังกล่าว  ทำให้ผู้สร้างภาพยนตร์ไทยตลอดจนผู้ประพันธ์เพลง เริ่มหันมาให้ความสนใจกับวงดนตรีประเภทนี้มากขึ้น  ด้วยการแต่งเพลงไทยสากลที่บรรเลงโดยวงดนตรีสตริงคอมโบ  และเนื่องจากวงดิอิมพอสซิเบิ้ล ได้ร้องเพลงอัดแผ่นเสียงประกอบภาพยนตร์เรื่อง  “โทน”  ซึ่งได้รับความนิยมอย่างมาก และนับจากนั้นวงดนตรีสตริงคอมโบก็เป็นที่แพร่หลายในวงการเพลงไทยสากล  ไม่ว่าจะเป็น  วงซิลเวอร์แซนด์, รอยัลสไปรท์ส,  วง  พี.เอ็ม.5,  วงพี.เอ็ม.7,  วงแฟนตาซี,   วงชาตรี,  วงแกรนด์เอ็กซ์  ฯลฯ  วงดนตรีสตริงคอมโบเหล่านี้ส่วนใหญ่จะเล่นเพลงสากล ตามภัตตาคารและไนท์คลับต่างๆ  โดยเฉพาะบนย่านถนนเพชรบุรีตัดใหม่

ที่มา  :  หนังสือ  “กว่าจะเป็นธุรกิจเทปเพลง”

บางคนก็ไม่ยอมเหนื่อยหรือเสี่ยงเพื่อที่จะคิดอะไรใหม่ๆ

ทั้งๆ  ที่มูลค่าแห่งความสำเร็จที่ผ่านมา

น่าจะเป็นหลักประกันได้ต่อความสะดวกสบายของชีวิตพอสมควร

……………….หลังจากการทำงานยืดยาวมาตลอดวัน  ผมและเพื่อนใช้เวลาก่อนแยกย้ายกลับบ้านเพื่อจะวนมาพบกันใหม่ในวันถัดไป  พูดคุยเรื่องต่างๆ  รอให้ถนนว่างรถลงไปบ้าง  หนึ่งในบรรดาเรื่องที่ได้คุยกันก็ไม่พ้นเรื่องดนตรี

……………….เรานั้งคุยกันถึงปัจจุบันของวงการดนตรีไทย  แล้วก็ย้อนกลับไปในอดีตที่ผ่านมาไม่นานปีนัก  ประเด็นหนึ่งที่ถูกยกมาพูดถึง คือการก้าวออกไปสู่โลกภายนอกอันกว้างของสังคมดนตรีโลก  และการก้าวออกไปเพื่อประสบความสำเร็จ

……………….นั่นหมายถึงความสามารถที่จะเจาะเข้าไปตลาดเพลงป๊อปของโลก

……………….วงดนตรีอย่างฟองน้ำ  แม้จะได้ไปเปิดการแสดงในหลายประเทศ  แต่ลักษณะของดนตรีก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะกระจายการยอมรับและความนิยมไปสู่วงกว้าง

……………….ในอดีตเคยมีศิลปินไทยหลายรายได้มีโอกาสเล่นดนตรีในดินแดนต่างชาติ ต่างภาษา  ทั้งพื้นที่ใกล้ๆ  อย่างไต้หวัน  และในยุโรป  เช่น  ชินดิกซ์,  เอ็กโซติคส์,  วี.ไอ.พี.บางกอก17,  เดอะ สตรีท,  นิวบลัด.  คาไลโดสโคป,  แฟนตาซี  และวงที่มีโอกาสมากที่สุดที่จะก้าวขึ้นระดับโลกในตอนนั้น  ดิ อิมพอสสิเบิ้ล

……………….เมื่อดิ อิมพอสสิเบิ้ล  ได้แชมป์ประเทศไทยครั้งที่ 3  ก็ได้รับการติดต่อทาบทามให้ไปเล่นทั้งที่ยุโรปและฮาวาย  ในแวดวงดนตรีถือกันว่าชุดนั้นเป็นชุดที่ดีที่สุด  โดยมีการเรียกตัว  เรวัต  พุทธินันทน์  อดีตสมาชิกวง  เดอะ  แธ้งค์ส  บินไปเสริมทีมคีย์บอร์ด  และร้องนำที่ฮาวาย

……………….ดิ  อิมพอสสิเบิ้ล  ได้บันทึกอัลบั้มชุดหนึ่งในยุโรป  ถ้าจำไม่ผิดชื่อชุด  Hot  Peppers  เป็นเพลงสากลล้วนๆ  ดนตรีเป็นสไตล์ที่นิยมกันในขณะนั้นและเป็นสไตล์ที่  ดิ  อิมพอสสิเบิ้ล  เล่นอยู่นั่นคือ  ป็อป/โซล  ที่มีเสียงกลุ่มเครื่องเป่า  อย่างแนวทางของ  ชิคาโก,  เทาเวอร์  อ็อผ  เพาเวอร์  และ บลัด, สเวท  แทนด์ เทียร์  เป็นต้น

……………….แต่ความสำเร็จระดับสากลยังมาไม่ถึง   ดิ  อิมพอสสิเบิ้ล  ก็ถึงจุดอิ่มตัวเสียก่อน  ที่จะดำเนินความเคลื่อนไหวในวงการดนตรีต่อไป

……………….สำหรับคนที่สนใจติดตามวงการดนตรีไทยอย่างจริงจัง  รู้สึกคล้ายๆ กันว่า  โอกาสที่จะก้าวไปสู่สากลที่เริ่มส่องประกายก็วูบดับลงไป

……………….ไม่นานนักหลังจากสิ้นสุดยุคของ  ดิ  อิมพอสสิเบิ้ล  อดีตสมาชิกกลุ่มคนหนึ่ง  แยกตัวออกมาสร้าง  ดิ โอเรียลเต็ล ฟั้งค์  น่าจะเป็นอีกควาวหวัง  แต่  ดิ  โอเรียนเต็ล ฟั้งค์  ก็ไม่ได้สร้างผลงานแผ่นเสียง  หรือ เทปมากกว่าเป็นวงที่เล่นประจำตามคลับ  ไม่นานนักวงก็แยกย้ายกันไปตามวิถีทางของแต่ละคน

……………….จุดน่าสนใจอยู่ตรงที่  เรวัต  พุทธินันทน์  ยังคงมีความมุ่งมั้นทางด้านดนตรี  เขาร่วมกับเพื่อนๆ  ในกลุ่ม  บัตเตอร์ฟลาย  ทำผลงานที่ไม่ประสบความสำเร็จทางตลาด  “เรามาร้องเพลงกัน”  แต่คนรักที่จะเห็นวงการดนตรีไทยก้าวไปข้างหน้า  ถือว่าผลงานชุดนี้เป็นงานคุณภาพชุดหนึ่ง  แม้ว่าโดยตัวเรวัต จะมีหน้าที่ร้องเป็นหลักมากกว่าทำดนตรี

……………….ก่อนหน้านั้นมีวงดนตรีที่น่าสนใจ  และมีบทบาทสูงคือ  แกรนด์เอ็กซ์  ผลงาน “ลูกทุ่งดิสโก้”  เป็นผลงานที่น่าสนใจในแง่การประสานป็อปของสากลเข้ากับเพลงไทย  และน่าจะเป็นจุดที่วงดนตรีไทยให้ความสนใจ ในการทำงานที่ยกระดับเป็นสากลมากขึ้น

……………….ถ้าเทียบแนวทางกันแล้ว  “ลูกทุ่งดิสโก้”  มีขอบเขตที่กว้างกว่าแน่นอนในการทำตลาด  ขยายวง  เป็นไม่ขีดไฟอีก้านที่ทำให้นักดนตรี  ซึ่งทำมาหากินด้วยการเล่นประจำอย่างหัดโหมและน่าเบื่อ  มองเห็นทางอยู่รอดในการออกมาผลิตเทปอย่างจริงจัง

……………….ผมกับเพื่อนๆ  ลองมานั่งไล่กันเล่นๆ  ว่า  ตลาดเทปที่เฟื่องฟูขึ้นมาจาก  “ลูกทุ่งดิสโก้”  ทำให้เกิดผลงานเพลงไทยออกมามากมาย  เลยไปถึงเพลงสากลที่ผลิดโดยคนไทย  เราไม่เพียงรู้สึกคึกคักกับการเคลื่อนไหว  แต่ยังได้มองเห็นประกายที่น่าสนใจจากผลงานหลายๆ ชุด  อย่าง 

“เต๋อ 1” ของเรวัต  พุทธินันทน์, 

 “บ้าหอบฟาง” ของ อัสนี – วสันต์  โชติกุล,  

“แดนศิวิไลซ์”  ของ ธเนศ  วรากุลนิเคราะห์,  

“ไปทะเล”  ของ  ปานศักดิ์  รังสิพราหมณกุล,  

“ชรัส  เฟื่องอารมณ์  และ แฟลช”  ของ  ชรัส  เฟื่องอารมณ์,  

“คำก้อน”  ของ โซดา,  “เมดอินไทยแลนด์”  ของ  คาราบาว,  

“อื่นๆ อีกมากมาย”  ของ เฉลียง,  

“ห้วยแถลง”  ของ  พงษ์เทพ  กระโดนชำนาญ,  

“กัลปาวสาน”  ของ  สุรสีห์  อิทธิกุล,  

“ธรรมดา..มันเป็นเรื่องธรรมดา”  ของ  เพชร  โอสถานุเคราะห์  

และ “Action” ของ  บัตเตอร์ฟลาย  เป็นต้น

……………….แต่ทุกอย่างก็ยังไม่มีอะไรขยับไปมากว่าเก่า  อย่าว่าแต่ขยับเพื่อที่จะก้าวออกไปสู่โลกภายนอกเลย  ราวกับว่าธุรกิจเพลงภายใน  ตีกรอบแนวคิดของศิลปินจำนวนไม่น้อย  ไม่ให้ฝันไปไกลกว่านี้  และความล้มเหลวในตลาดเพลงไทย  ของศิลปินบางราย  ทำให้โอกาสต่างๆ หดแคบลงไปด้วย

……………….เวลาศิลปินหลายรายถูกฉกชิงไปโดยหน้าที่การงานที่แตกต่างกัน  บ้างก็เป็นนักบริหาร  เป็นนักดนตรีและโพรดิวเซอร์รับจ้าง  บางคนก็ไม่ยอมเหนื่อยหรือเสี่ยงเพื่อจะคิดอะไรใหม่  ทั้งๆ ที่ มูลค่าแห่งความสำเร็จที่ผ่านมา  น่าจะเป็นหลักประกันได้ต่อความสะดวกสบายของชีวิตพอสมควร  และบางคนอาจจะทำได้ดีที่สุดเท่าที่เคยทำมาแต่นั้น!

……………….ปัญหาอีกด้านหนึ่งคือ  สังกัดบริษัทเทปส่วนใหญ่  ยังไม่สามารถ  หรือไม่เห็นความสำคัญของการให้ศิลปินของตน  ได้สร้างสรรค์มากกว่าที่เป็นอยู่  ทั้งๆ ที่บางแห่งมีความพร้อมอยู่ค่อนข้างมาก  “ไม่รู้ว่าไม่มีความสามารถที่จะติดต่อทำตลาดในสากล  หรือว่ากลัวจะเสียผลประโยชน์ในประเทศ”  เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

……………….ผมไม่เชื่อว่าความสามารถในการตลาดของเราไม่น่าแพ้ใคร  คงไม่ยากเกินไปที่จะเปิดตลาดกว้างขึ้น  ตราบใดที่เงินเป็นภาษาเดียวในโลกที่พูดกันรู้เรื่องง่ายที่สุด  เรามีศิลปินที่มีระดับความสามารถเทียบชั้นสากลอยู่ไม่น้อย  และความคิดสร้างสรรค์มาจากการสั้งสมเรียนรู้  เราคิดกันได้ถ้าไม่เบื่อที่จะคิดสิ่งที่เราน่าจะขายที่สุดคงเป็นความกล้า

……………….ความกล้าอันเดียวกันที่สร้างพัฒนาการให้วงการดนตรีไทยมาจนถึงทุกวันนี้  ผมไม่แน่ใจว่า  คนที่เคยกล้าสร้างความแตกต่างให้วงการดนตรีไทยในวันเก่าๆ  จนกลายเป็นประกายแห่งความหวังแต่ละครั้ง  ลืมความรู้สืกตอนนั้นของตัวเองไปบ้างหรือยัง

บทความโดย  บุญสนอง  ภิรมย์สม  ในนิตยสาร สีสัน ปี 2532

แม้ธุรกิจดนตรีไทยดูเหมือนจะยังไม่ฟื้นฟู  เหมือนสมัยก่อน  เพราะดูจากตัวเพลงฮิทติดปาก  ชนิดที่คนร้องได้หมดทั้งในกรุงนอกกรุง  ในผับหรูจนถึงเพิงขายส้มตำ  ผสมคาราโอเกะ  มีเพียง  “สัญญาเมื่อสายัณห์”  “ใจสั่งมา”  “หัวใจกระดาษ”  และ  “แพ้ใจ”  ที่ดังข้ามมาจากปีที่แล้ว  เพลงดังอื่นๆ  ก็ไม่ได้ครอบคลุมหมด  หรืออาจจะเรียกว่าดังเป็นกลุ่มๆ  ขณะที่สมัยก่อนมีเพลงฮิทระดับเดียวกับที่กล่าวมากกว่านี้เยอะ

……………….แต่วงการดนตรีก็ไม่ถึงกับสิ้นไร้ไม้ตอกเสียทีเดียว  ถึงจะมีของปลอมมาแย่งเงินไปก็ยังมีผลงานขายดีหลายชุด  ซึ่งแน่นอนว่าคล้ายคลึงกับปีที่แล้ว  คือผลงานที่ขายดีลำดับต้นๆ  ของปี 2542 เป็นผลงานที่มาจาก 2 บริษัทเพลงยักษ์ใหญ่  –  แกรมมี่ และอาร์เอส  เหตุผลสำคัญก็ยังเป็นเพราะทั้ง 2  แห่งมีสรรพกำลังทางด้านการผลิต  และโปรโมทที่ได้เปรียบกว่าบริษัทขนาดกลางและเล็ก  ซึ่งทุกวันนี้โอกาสแจ็คพ็อทสำหรับบริษัทขนาดกลาง และเล็กเหมือนยุคอัลเทอร์เนทีฟเฟื่องฟูแทบไม่มี  แต่ทางบริษัทก็เดินไปได้เรื่อยๆ  ด้วยการทำงานแบบควบคุมขนาด  และมีศิลปินที่มีฐานแฟนเพลงอุดหนุนแน่นอนระดับหนึ่ง  เช่น รถไฟดนตรี  หรือกระบือ แอนด์ โค

……………….มาดูกันว่าใครเป็นใครในลำดับต้นๆ  ของการขายในปี  2542  ข้อมูลที่ได้มาเหล่านี้  มาจากต้นสังกัดจริง  แม้ไม่ลงไปถึงรายละเอียดตัวเลขเป็นเศษ  แต่หากคลาดเคลื่อนก็คงไม่มากนัก  และไม่น่าจะทำให้ลำดับต่างๆ  เปลี่ยนแปลงเมื่อถึงสิ้นปี

……….1. “ดัง”  พันกร  บุญยจินดา (อาร์.เอส)  อัลบั้มชุดแรกที่ออกเมื่อต้นปี  ยอดประมาณ  1 ล้านเศษ

……….2.  X – Venture  รวมศิลปิน (อาร์.เอส)  ยอดกว่า  800,000 ชุด

……….3.  Rock & Roll  โลโซ (แกรมมี่)  ขึ้นไปถึง  800,000  ชุด  และยังมีโอกาสไปได้อีก  เพราะเพิ่งออกขายเมื่อปลายเดือนตุลาคม 2542

……….4.  “ตู้เพลงสามัญประจำบ้าน”  ธงไชย  แมคอินไตย (แกรมมี่)  800,000 ชุด  เพิ่งออกขายเมื่อปลายเดือนพฤศจิกายน 2542

……….5.  “บุษบาหน้าเป็น”  นิโคล  เทริโอ (แกรมมี่)  800,000 ชุด  เพิ่งออกขายเมื่อกลางเดือนพฤศจิกายน 2542

……….6.  “ไท พิเศษ (ระหว่างทาง)  ไท ธนาวุฒิ (แกรมมี่)  700,000 ชุด

……….7.  Ho – Le – Ho – Le  บาซู (อาร์.เอส)  700,000 ชุด

……….8.  “อนัน  อันวา”  อนัน  อันวา (อาร์.เอส)  กว่า  600,000 ชุด

……….9.  “โป๊ง โป๊ง ชึ่ง”  รวมศิลปิน (แกรมมี่)  600,000 ชุด

……….10.  “คนธรรพ์ณธร”  ธรรพ์ณธร  ปาลกะวงศ์ ณ อยุธยา (อาร์.เอส)  500,000 กว่าชุด  สำหรับอัลบั้มชุดนี้ตัวเลขตัดแค่ 1 ธันวาคม 2542  ออกวางไล่ๆ กับ โลโซ

……………….จะสังเกตได้ว่าบางชุดยังมีโอกาสทำยอดสูงกว่าที่ลงไว้  เพราะเพิ่งออกวางจำหน่ายได้ไม่นาน  และยังไม่สรุปการขาย

……………….สิ่งที่น่าดีใจพอสมควรคือ  มีผลงานอัลบั้มระดับหลักแสนต้นๆ อีกมาก  เพราะยุคนี้เขาพูดกันว่า  “ห้าหมื่นก็หรูแล้ว”

……………….สำหรับสายลูกทุ่ง  การผลิตอัลบั้มในแวดวงนี้ไม่ใช่ปีละชุด  ศิลปินบางรายออกอัลบั้มถึง  5 ชุดใน 1 ปี  และในสังกัดต่างๆ กัน  ส่วนใหญ่นักร้องลูกทุ่งมักใช้วิธีเก่า  คือลักษณะจ้างร้องเป็นชุดๆไป  แต่ก็มีบ้างที่ผูกกับสังกัดหนึ่ง

……………….ในสายนี้  ไมค์ ภิรมย์พร  นำหน้ามาด้วยยอดกว่า 1 ล้านชุด  จากผลรวม 3 อัลบั้ม และที่ขายได้มากที่สุดคือ  “ยาใจคนจน”

……………….อันดับ 2 คู่คี้กัน  ยุ้ย  ญาติเยอะ  และจินตหรา  พูนลาภ  อยู่ระหว่าง 6-700,000 ชุด  จากหลายอัลบั้ม  ตามมาห่างๆ  โดย  เสรี รุ่งสว่าง  ที่กลับมาแจ้งเกิดด้วยเพลง  “เรียกพี่ได้ไหม?”

……………….ส่วนเพลงสากลในตลาดเมืองไทย  คนฟังเพลงบ้านเรายังนิยมอัลบั้มรวมเพลง  จะเห็นได้ว่าอัลบั้มขายดีอันดับต้นๆ  ตามร้านขายแผ่นเสียงใหญ่ๆ มักจะเป็นอัลบั้มประเภทรวมเพลงที่นำหน้ามาก็เป็น  Max 5  และที่ขายได้น่าตื่นเต้นคือ  อัลบั้มซาวน์ดแทร็ค  Notting Hill  ซึ่งดูเหมือนจะเป็นอีกครั้งที่อัลบั้มซาวน์ดแทร็คขายได้มากมาย  หลังจาก Titanic ของปีที่แล้ว

……………….สำหรับอัลบั้มปกติของศิลปิน  ลำดับต้นๆ  ก็ไม่พ้น  ริคกี้  มาร์ติน,  มาไรอาห์  แครี่ย์  และเซลีน ดิออน  สองรายหลังนี้ยังมีโอกาสเดินไปได้อีก  เพราะเพิ่งวางขายไม่นาน

……………….เหล่านี้เป็นรายงานในกลุ่มที่ขายได้ลำดับบนๆ  ส่วนประเภทที่ขายตกต่ำจนน่าแปลกใจไม่มี  เพราะในภาวะเศรษฐกิจอย่างนี้ถือเป็นเรื่องปกติ (ไม่ฮา)

บทความในนิตยสาร สีสัน ปีที่ 11  ฉบับที่ 9  ธันวาคม  2542

มันจุกอกเป็นแถว  ไม่ใช่เฉพาะสถานการณ์เศรษฐกิจอย่างเดียวที่ทำให้วงการดนตรีไทย เดินไปอย่างเซื่องๆ ซึมๆแต่ปัญหาใหญ่คือเทปและซีดีปลอม

……………….กลายเป็นเรื่องตลอกเพราะท่ามกลางความเซื่องซึม  ปัญหาเทปและซีดีปลอมได้ก่อให้เกิดความเคลื่อนไหว  อย่างคึกคักของบรรดาบริษัทเพลงต่างๆ  ถึงขนาดมีการรวมตัวกันเข้าไปร้องเรียนรัฐบาล  และที่ตลกกว่าคือ  เมื่อมีการจับซีดีปลอมรายใหญ่  กลางเป็นกิจการที่มีคนในรัฐบาลเข้าไปเกี่ยวข้อง

……………….ทุกวันนี้  บริษัทเพลงต้องสูญสัดส่วนในตลาดไปมากเพราะเทปปลอม และความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี

……………….ใครเป็นคนทำเทปและซีดีปลอมนั้น  คนในวงการค้าขายเพลงรู้ๆ กันอยู่  แต่ก็ไม่มีหลักฐานที่จะจับให้มั่นคั้นให้ตาย  แหล่งผลิตเทปและซีดีปลอมมีอยู่ทั่วไป  และเลยไปไกลถึงคินแดนของประเทศเพื่อนบ้าน  ว่ากันว่าหลายแห่งมีความเกี่ยวกันกับบริษัทจัดจำหน่ายรายใหญ่  หรือยี่ปั๊วบางราย  และการจับเทปหรือซีดีปลอมหลายครั้งก็มีอิทธิพลบีบให้ต้องปล่อย

 ……………….ตอนนี้เทปและซีดีปลอมยิ่งแพร่หลายหนักหน่วงกว่าเดิม  ไม่ใช่เฉพาะแหล่งขายเดิมที่คนซื้อรู้กันเท่านั้น  แต่กระจายไปทั่วประเทศ  ผู้บริหารบริษัทเพลงใหญ่รายหนึ่งเล่าว่า  การเปิดตลาดนัดตามที่ต่างๆ ก็เป็นตลาดที่สำคัญอย่างยิ่งของเทปและซีดีปลอม  และตลาดนัดสมัยนี้ไม่ใช่นานๆเปิดที  แต่เปิดเป็นประจำทุกวันหยุด  คนซื้อเทปยินดีคอตลาดนัดเพื่อซื้อเทปในราคา  40  บาท  มากกว่าราคา  80  บาทแน่นอน

……………….อีกสัดส่วนการขายที่ลดลงมาจากเครื่องเสียงที่ทันสมัย  ทำให้มีการก็อปปี้เทปแจกจ่ายหรือขายกันในหมู่เพื่อนฝูงได้ง่าย  คนฟังที่ไม่ได้ชื่นชอบศิลปินเป็นพิเศษ  ถึงขนาดต้องซื้อเทปหรือซีดีของจริงเก็บเป็นคอลเล็คชั่น  ย่อมไม่ปฏิเสธการฟังเพลงที่ไม่ต้องดูหน้าตาหรือรายละเอียดบนปก  อีกส่วนหนึ่งก็สามารถเลือกเพลงได้  โดยไม่ต้องจำกัดอยู่กับศิลปินรายใดรายหนึ่ง

……………….นอกจากนี้  ความก้าวหน้าของคอมพิวเตอร์  ทำให้เกิดระยย MP3  ซึ่งสามารถฟังเพลงได้หลายร้องเพลงจากคอมพิวเตอร์  และอาจมีการลักลอบบันทึกนำออกมาขายอีกต่อหนึ่ง

……………….จากทั้งหมดที่ไล่เรียงมานี้  ผู้บริหารบริษัทเพลงอีกอห่งถึงกับบอกว่า  ทุกวันนี้สัดส่วนของปลอมกับของจริงในตลาดอาจถึงครึ่งต่อครึ่ง

……………….แรงกระทบนี้ในที่สุดก็ถึงศิลปินอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น  แต่ไม่ได้หมายความว่าจัดการจริงๆ  ไม่ได้  เพียงแต่ทุกส่วนที่เกี่ยวข้องในธุรกิจ  (ถูกกฏหมาย)นี้  ต้องร่วมกันสู้ไม่ใช่ต่างคนต่างทำ  และพอสะดุดตอเข้าหน่อยก็แหยง

……………….ถ้าแค่นั้นก็สวัสดีลาก่อน

บทความในนิตยสาร สีสัน ปีที่ 11  ฉบับที่ 9  ธันวาคม  2542

รักคนที่มีเจ้าของเพลงฮิตตลอดกาล

        จัดรายการวิทยุเพลงเพื่อชีวิตที่ต่างจังหวัดมาราว 2 – 3 ปี พบว่าเพลงที่ผู้ฟังขอมาเป็นระยะเวลาต่อเนื่องยาวนานมากที่สุดคือเพลง “รักเขาทำไม” ของพี่หงา สุรชัย จันธิมาทร แต่งโดย สมหวัง อนุศักดิ์เสถียร ซึ่งมีเนื้อหาคือ ไปรักคนที่เขามีเจ้าของ มีคู่อยู่แล้ว แถมมีลูกด้วย ตั้งคำถามว่า  “ไปรักเขาทำไม” สรุปว่าให้กลับตัวกลับใจเลิกเหอะ ยอมรับเป็นผู้แพ้ไป ฟ้าคงอภัยให้เธอ ……….คอเพลงเพื่อชีวิตต้องรู้จักเพลงนี้แน่นอน เกือบทุกสัปดาห์ต้องมีขอเพลงนี้เข้ามา เปิดจนแผ่นเสียงตกร่อง แรก ๆ ก็มีคนแซวว่าเป็นชีวิตจริงคนเปิดหรือเปล่าทำไมเปิดบ่อย ต้องปฏิเสธว่าเปิดตามคำขอจริง ๆ หลังๆมี   ยิว คนเขียนเพลง มาร้องใหม่ , สีเผือกมาร้องใหม่ เป็น ซี.ดี. เสียงชัดกว่าแผ่นเสียง ออริจินนอลเวอร์ชั่น จึงเปิดของยิวบ่อย พยายามหาซื้อ “รักเขาทำไม” ในอัลบั้ม รัตติกาล ของอ.ธนิสร์ และพี่หงา ที่เป็น ซี.ดี. ก็หาซื้อไม่ได้เลย

       เอ้า …กลับมาเนื้อหาของเพลงประเภทนี้ วันก่อนมีคนเพจมาท้วงติงว่าการเปิดเพลงประเภทนี้ บ่อย ๆ (เช่น “ชู้” ของหลง ลงลาย , “หัวใจเกเร” ของ เชน ชาโดว์รวมทั้งรักเขาทำไม ) ผู้ฟังมีหลายระดับอาจจะคล้อยตามไปรักคนที่มีเจ้าของแล้วก็ได้ นายชีวิตก็ตอบไปว่า เนื้อเพลงจริง ๆ ถ้าฟังแล้วจะเห็นว่า สอนให้คนรู้จักยับยั้งชั่งใจ  ยกเว้นเพลงชู้ ที่ค่อนข้างบรรยายความรู้สึกล้วน ๆ ก็เป็นวิจารณญาณ ของผู้ฟังที่จะแยกแยะ บางคนก็บอกว่าคิดมากไปหรือเปล่าฟังเพลงสบาย ๆ อย่าซีเรียส ไม่มีอะไรหรอก   ต่างคนก็ต่างมุมมองกันไป  แต่ส่วนตัวนายชีวิตเองก็เห็นว่าเนื้อหาของเพลง มีส่วนซึมลึกเป็นพฤติกรรมได้

ก็ขอบคุณผู้ฟังที่เพจมา จะพยายามหลีกเลี่ยงการเปิดเพลง “ชู้” ก็แล้วกัน กลัวจะมีส่วนในการให้คนไปรักคนที่เขามีเจ้าของแล้ว

       จำได้ว่าปีแรก ๆ ที่จัดรายการ มีผู้ฟังโทร.มาเล่าเรื่องประเภทนี้ให้ฟังหลายสายเหมือนกัน คือไปรักคนที่เขามีเจ้าของ บางคนก็บอกด้วยว่าอยู่ที่ไหน รักใคร แล้วก็ปรึกษาว่าควรทำอย่างไร นายชีวิตก็ชักงง ๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ เลยไปถามผู้เชี่ยวชาญคือ น.พ.ธรณินทร์ กองสุข (ปัจจุบันเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลจิตเวชเลย จ.เลย) ได้สรุปทางออกให้เลือก เท่าที่จำได้นะ ถ้าจำผิดต้องขออภัยคุณหมอด้วย 3 ทาง คือ ……….1.เลิกคบกับคนที่มีเจ้าของนั้นอย่างเด็ดขาด ไม่ต้องติดต่อกัน……….2.เลิกคบในลักษณะชู้สาวแต่ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ ……….3.แย่งมาให้เป็นของเราเลย ลองคิดข้อดีข้อเสียแต่ละข้อ ตามปัจจัยของแต่ละคน ไม่มีใครสามารถจะตัดสินให้ได้ นอกจากตัวคุณเอง แต่คุณหมอก็ได้สรุปว่าจากประสบการณ์ที่ผ่านมา คนที่เลือกข้อ 3 คือแย่งมาเป็นของเราส่วนใหญ่ก็อยู่กันได้ไม่นานต้องเลิกรากันไปในที่สุด

……….เนื้อที่หมดแล้วอยากให้ผู้อ่านแสดงความเห็นเข้ามาบ้าง จะได้แลกเปลี่ยนกัน แล้วเจอกันใหม่นะครับ

นายเพื่อชีวิต