พรานบูรพ์ ศิลปินของประชาชน

เขียนโดย สันติเทพ ศิลปบรรเลง

เราท่านทุกคนย่อมเคยได้ยินได้ฟังเพลงไทยเดิม และเพลงไทยสากลกันอยู่เป็นประจํา ซึ่งย่อมมีรสนิยมแตกต่างกันไปตามความพอใจ บางท่านก็ชอบฟังเพลงไทยเดิมหรือมโหรี เพราะ นุ่มนวลแช่มช้อยแบบไทยแท้บ้างก็ชอบเพลงไทยสากลซึ่งฟังง่ายเข้าใจง่ายและรวดเร็วทันอกทันใจ แต่ท่านทราบหรือไม่ว่า เพลงไทยสากลที่ร้อง-เล่นกันอยู่ทุกวันนี้ล้วนแต่เป็นพัฒนาการอันเป็น ผลพวงมาจากเพลงไทยเดิมทั้งสิ้น แม้ว่าบางเพลงที่น่ามาดัดแปลงแต่งเติมขึ้นใหม่ ก็มักจะมีทํานองหลักมาจากเพลงไทยเดิมนั่นเอง ผู้แต่งก็ดัดแปลงให้เป็นทํานองฝรั่งมีจังหวะต่าง ๆ กัน ให้ดูแปลกออกไป ใส่เนื้อเรื่องให้ทันสมัย จึงพลิกกลับกลายมาเป็นเพลงไทยสากล

แต่ท่านนักนิยมเพลงทั้งหลายท่านพอจะทราบบ้างหรือไม่ว่า ใครเป็นผู้ริเริ่มทําเพลง จากเพลิงไทยเดิมให้มาเป็นเพลงไทยสากล? ใครเป็นผู้บุกเบิกแนวการบรรเลงดนตรี และทํานองเพลงในเมืองไทยให้เป็นสากลนิยมมากขึ้น? ใครเป็นผู้เผยแพร่ศิลปการละคร ที่เรียกว่า “ละครร้อง”… Continue reading →

ทุกอักษร ร้อยกรองมาจากหัวใจ เป็นบทเพลงที่เขียนให้เฉพาะเพื่อน
แง้มหน้าต่างความทรงจำอันรางเลือน เสมือนระฆังบอกโมงยามความเป็นเรา
รวยรินๆ หอมกลิ่นความหลัง ทำให้นึกถึงหรือบางทีอาจจะได้รวมเล่มเป็นที่ระลึก
สำหรับชีวิตของตัวเอง ก่อนที่ใบไม้สีเหลืองกร้านๆใบนี้จะปลิดปลิวไปตามกาลเวลา

ครับ! เพลงนี้ผมเขียนไว้อาลัยคุณ สุนทร สกลวัฒนา หรือที่เราเรียกถนัดปากว่า “ป้อมปราการ” นักเขียนจากที่ราบสูงเป็นคนอีสานโดยกำเนิด สังกัดน.ส.พ.ไทยรัฐ ได้รับความไว้วางใจ จากกกองบรรณาธิการให้ดำรงตำแหน่งเป็นหัวหน้าข่าวบันเทิง ควบคู่กันไปกับตำแหน่งหัวหน้าข่าวกีฬา คือควบคุมดูแลทั้งหน้า 13 และหน้า 15 รับผิดชอบทั้ง 2 หน้า! แบบนี้ไม่ใช่คนธรรมดาหรอกครับผม

สมัยนั้นวงการกีฬาโลก… Continue reading →

ลมหัวทะเล พัดฉ่ำระส่ำมาสู่ฝั่ง ตั้งแต่หัวค่ำคืนนั้น พื้นน้ำและระลอกขาวพร่างทะเล ความเย็นชื่นแผ่กระจาย ตั้งแต่หัวบ้านวัดช่องลมมาจนทั่วละแวกบ้านชายทะเลเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่ในหัวใจของผมไม่เว้นแม้แต่บริเวณที่ผมยืนอยู่ ก็แล้วทำไมผมต้องมายืนมาเดินบนถนนเหงาๆ ที่มีแสงไฟวอมแวมข้างทางสลัวๆ เงาดำบนพื้นถนนซึ่งทอดยาวขึ้นและดำมืดขึ้นทุกทีทุกทีเมื่อค่อนดึก แต่ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหน จะมีรถจักรยานสามล้อผ่านไปผ่านมาสักคันก็ทั้งยาก

นี่หรือบ้านเกิดของผม กี่เดือนกี่ปีก็ทึบทึมอยู่อย่างนี้ คนละแวกบ้านผมทุกคนมุ่งแค่จะทำมาหากิน ไม่มีใครเลยที่จะเสียสละทุ่มเทพัฒนาให้เป็นเมืองท่องเที่ยวพักผ่อนตกปลา หรือกินอาหารทะเลสดๆในวันสุดสัปดาห์ ก็ใกล้แค่นี้เอง ใช่ “ท่าฉลอม” ใกล้แค่นี้เอง

“แต่มันไกลหัวใจแกมากใช่ไหมหง่า พี่ไม่เคยเห็นแกแต่งเพลงให้บ้านเราสักเพลงเลย ดีแต่ไปแต่งเพลงให้บ้านอื่นเมืองอื่น ทุ่งรวงทองงี้ แสนแสบงี้ กว๊านพะเยาเอย สาวนครชัยศรีเอย”

ผมทะลุกลางปล้องขึ้นทันที “อ้าวทำไมล่ะ… Continue reading →

ผมถูกหลอก ถูกโกหกคำโตมา 40 กว่าปี ว่า “กว๊านพะเยา”งดงาม สมเป็นสายน้ำธรรมชาติ เช่น แม่ปิง แม่วัง ยม น่าน ฟังเขาเล่าว่าน้ำใสยังกับตาตั๊กแตนดอกหญ้าพลิ้วไหว อยู่ริมฝั่ง หนุ่มสาวพลอดรักกันเป็นคู่ๆ สายน้ำไหลรินอยู่ชั่วนาตาปี อย่างนี้ทำไมเล่าผมจะไม่เคลิ้มคล้อย ยิ่งได้ยินคำกระแนะกระแหนว่าเขียน หรือแต่งยังไงเพลงกว๊านพะเยาก็คงดังเทียบเพลงเรือนแพ ที่ดังก่อนภาพยนตร์จะฉายเสียอีกไม่ได้ ผมถือว่าเป็นคำท้าทาย เรือนแพ ผมแต่งกับคุณสง่า อารัมภีร์ “กว๊านพะเยา” ฟ้าเป็นใจให้ผมแต่งกับคุณสมาน กาญจนะผลิน ผมประมาณในใจว่าต้องสู้ได้ ถ้ากว๊านพะเยา สวยสมคำบอกเล่าของชรินทร์… Continue reading →