หากจะเอ่ยถึงศิลปินคนนี้ ที่ชื่อว่า แมว…จิรศักดิ์ ปานพุ่ม เชื่อว่าวันนี้ในวงการ เขาขยับฐานะขึ้นไปเป็นศิลปินร็อคระดับอ๋องของเมืองไทยไปเสียแล้ว ด้วยเหตุผลหลักๆ 2-3 ประการคือ อยู่ในวงการมานาน มีผลงานอย่างต่อเนื่องทั้งในฐานะเบื้องหน้าและเบื้องหลัง และงานของเขายังได้รับการตอบรับในทางที่ดีระดับหนึ่งอีกด้วย
โดยส่วนตัวแล้ว แม้ผมจะยังทำใจไม่ได้ ที่จะยอมรับว่าเขาเป็นศิลปินร็อคตัวจริง เพราะภาพของเขานั้นออกมาดูป็อปจ๋าเสียเหลือเกิน (ยิ่งเป็นแฟนกับนิโคลด้วยแล้ว ยิ่งน่าหมั่นไส้เป็นอย่างยิ่ง) แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธได้ เพราะงานของเขาที่ผ่านมายึดมั่นอยู่ในแนวทางสายร็อคนี้มาตลอดนั่นเอง
มาถึงงานชิ้นล่าสุดที่ชิ่อว่า Disorder ชุดนี้ ถือว่าเป็นงานที่น่าสนใจและน่าจับตามองอีกชิ้นหนึ่ง เพราะโดยภาพรวมแล้ว ผมว่างานชิ้นนี้ เป็นงานที่ค่อนข้างชัดเจนและลงตัวมากที่สุดของเขาเลยก็ว่าได้ ไม่กึ่งๆ กั๊กๆ เหมือนงานชิ้นอื่นๆ ที่ผ่านมา เรียกว่ากล้าและชัดเจนมากขึ้นกว่าก่อนมาก
ในงานชิ้นนี้ จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า มีงานที่เป็นร็อคหนักๆ อยู่หลายเพลง และส่วนใหญ่ก็ทำออกมาได้ในระดับที่รับได้เสียด้วย ส่วนเพลงป๊อปร็อคที่เขาเคยทำได้ดีมาตลอด ครั้งนี้เขาก็ทำได้ดีไม่แพ้งานชิ้นก่อนๆ เลยด้วยเหมือนกัน
หากจะถามว่าเพลงไหนดีที่สุด ผมว่าห้ามพลาดอย่างเด็ดขาดกับเพลงโจ๊ะๆ สนุกๆ ที่ชื่อ “ถ้าเธอไม่บอก” เป็นเพลงสนุกๆ กึ่งสามช่า กึ่งป๊อปร็อค ที่เขาสามารถนำมาผสมผสานกันได้อย่างลงตัว ฟังแล้วสนุกสนาน คึกคัก และรื่นเริงได้อย่างไม่มีที่ติ เรียกว่าใครได้ฟัง รับรองต้องติดใจ และอดไม่ไหวที่จะต้องโยกย้ายส่ายเอวไปตามจังหวะอย่างแน่นอน
และไม่ใช่เพียงภาคดนตรีเท่านั้น ภาคเนื้อหา เพลงๆ ที่ภาษาที่ใช้ก็ไม่เลวเสียด้วย เรียบง่าย คล้องจอง เข้าถึงและเข้าใจได้ไม่ยาก จึงทำให้เพลงๆ นี้เป็นเพลงที่ไม่น่าพลาดด้วยประการทั้งปวง คล้ายๆ กับเพลง “บางอกอก” อันลือลั่นจากงานชิ้นที่แล้วนั่นแหล่ะครับ ดีกรีประมาณเดียวกันเลยครับ
เพลงเด่นอีกเพลง ที่สนุกสนานและยียวนกวนโสตประสาทไม่เบา เรียกว่าใครได้ยิน มีโอกาสหลงเสน่ห์และติดอกติดใจเพลงๆ นี้ได้ไม่ยาก นั่นก็คือเพลงที่ชื่อว่า “รักเอาบุญ” ดนตรี ลีลานั่นโจ๊ะได้อย่างถึงลูกถึงคน เรียกว่าสนุกสนาน สุขเกษมเปรมปรีดิ์กันอย่างเต็มอิ่ม ยกนิ้วให้ในความสามารถจริงๆ ครับ
ในภาคของเพลงซอฟร็อค ในสไตล์จิกโก๋อกหักตามสูตรสำเร็จของเพลงยุคนี้นั้น ในงานชิ้นนี้ก็มีอยู่กับเขาเหมือนกัน และก็ทำได้ไม่เลว เรียกว่าน่าฟังและปักเข้าไปกลางใจวัยรุ่นจนกรี๊ดสนั่นไม่แพ้ใครๆ เสียด้วย นำขบวนโดย เพลงหวานๆ อย่าง “ทำไม” ที่แค่เพียงขึ้นอินโทร ก็หวานหยด และกรีดลึกเข้าไปปักกลางใจเสียแล้ว ยิ่งได้ฟังทั้งเพลง ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ระดับเพลงโปรโมทแบบนี้การันตีได้ว่ายังไงก็ไม่พลาด
ตามมาติด กับ “ฉันเสียเธอไปหรือยัง” ที่ทำออกมาได้ในดีกรีที่ไม่แตกต่างจาก “ทำไม” สักเท่าไหร่นัก แถมฟังไปฟังมา ยังดูเหมือนจะลงตัวและน่าฟังกว่าเสียด้วยซ้ำ ถูกใจจิ๊กโก๋อกหักเสียจริงๆ ต้องอย่างนี้ซิถึงจะเรียกว่าของจริง
นอกจากนั้นแล้ว ยังมีเพลงช้าๆ ที่ฟังได้อีก 2 เพลง อยู่ในงานชิ้นนี้ นั่นก็คือ “สิ้นคิด” กับ “ครั้งหนึ่งในหัวใจ” ที่ถือว่าอยู่ในระดับที่ฟังได้อีกเหมือนกัน เพียงแต่ว่าอาจจะไม่ป๊อปเท่า 2 เพลงแรกก็เท่านั้น
ไม่เพียงเท่านั้น สิ่งที่โดดเด่น และถือว่าเป็นความกล้ามากที่สุดของงานชิ้นนี้ ก็คือ การนำเสนอเพลงร็อคหนักๆ ที่ดีกรีหนักหนาสาหัสเกินปกติอยู่พอสมควร บางเพลงไต่ขึ้นไปจนถึงระดับเฮฟวี่ เมททอลก็ยังมี แต่ก็ทำออกมาได้อย่างไม่น่าเกลียด และอยู่ในดีกรีที่รับได้ และฟังได้ ไม่สับสนวุ่นวายเหมือนพวกมือใหม่ๆ มักชอบทำกัน
ไล่มาตั้งแต่เพลงโปรโมทอย่าง “ไอ้น้องเอ๋ย” ที่เปิดมาก็โหมกระหน่ำด้วยเสียงแผดของกีต้าร์ไฟฟ้า ตามแบบฉบับของเฮฟวี่ ก่อนที่จะตามกันมาด้วยเสียงอิเลคโทรนิคและกลองอันหนักหน่วง ตามสไตล์ของเพลงแนวนี้ แต่ก็ถือว่าทำได้ลงตัวไม่เลว ใช้ได้และโชว์ความสามารถได้เกินคาดจริงๆ และไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะทำได้ขนาดนี้
หวดกระหน่ำกันต่อด้วย “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ” เพลงๆ นี้ก็เรียกได้ว่าดีกรีหนักหนาสาหัสอีกเพลง ชนิดที่เรียกว่าถ้าอยู่หน้าเวที ถึงท่อนโซโล จะต้องกระโดดกันจนหัวสั่นหัวคลอนเลยก็แล้วกันแหละครับ….ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ไม่ใช่ก็ต้องใช่
ไม่เพียงเท่านั้น ยังโหมกระหน่ำมาด้วย “คนนะครับ” กับ “Leave Me Alone” ที่โชว์ลีลาและฝีมือได้อย่างสะใจขาร็อค แม้จะฟังยากสักหน่อย แต่ก็อยู่ในระดับที่พอใช้ได้
บทสรุปของงานชิ้นนี้ คงต้องขอยกนิ้วหัวแม่โป้งให้เลย กับฝีมือ ลีลา และความกล้าของผู้ชายคนนี้ชื่อแมว…จิรศักดิ์ ปานพุ่ม เรียกว่าเป็นงานที่ส่งเขา ขึ้นแท่นขาใหญ่แห่งวงการร็อคเมืองไทยอีกคนก็ไม่ผิดนัก เพราะงานระดับนี้ ฝีไม้ลายมือขนาดนี้ ถือว่าพัฒนาและก้าวหน้ากว่างานชิ้นก่อนๆ มาก อย่างนี้ซิ