Walking In The Rain
A1Sitting By The Window
Singing Songs Of Love
Wishing You Were Here
Because The Memory’s Not Enough
Wear My Mask In Silence
Pretending I’m Alright
If You Could See Then You Would be
Here Standing By My SideIt May Be Hard To Believe
But Girl You’re The Only One I Need
It May Be Hard Along The Way
It’s This Feeling I Get
When Blue Skies Turn To Grey Feels Like I’m Walking In The Rain
I Find Myself Trying To Wash Away The Pain
Cause I Need You To Give Me Some Shelter
Cause I’m Fading Away
And Baby, I’m Walking In The Rain Every Single Hour
Of Every Single Day
I Need To Cry, My Eyes Are Dry
I’ve Cried My Tears Away
Can’t Help But Remember
How You Made Me Feel
You Dressed My Soul And Made Me Whole
You Made My Life Complete It May Be Hard To Believe
But Girl You’re The Only One I Need
It May Be Hard Along The Way
It’s This Feeling I Get
When Blue Skies Turn To Grey Feels Like I’m Walking In The Rain
I Find Myself Trying To Wash Away The Pain
Cause I Need You To Give Me Some Shelter
Cause I’m Fading Away
And Baby, I’m Walking In The Rain Of All We’ve Said And Done
Remains The Memories Of Days
When Life Was Fun
But Now When You Are Gone
I Sit Alone To Watch The
Setting Of The Sun
Feels Like I’m Walking In The Rain
I Find Myself Trying To Wash Away The Pain
Cause I Need You To Give Me Some Shelter
Cause I’m Fading Away
And Baby, I’m Walking In The Rain I Said Baby, I’m Walking In The Rain | “เดินกลางสายฝนพรำ” นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ในใจอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว
ครวญเพลง เพ้อถึงเธอคนเดียว
อยากเจอเพียงเสี้ยวเวลาอย่างเคย
เพราะความทรงจำ คงไม่เพียงพอ
เมื่อใจร้องขอ จนยากจะเอ่ย
ได้เพียงสวมหน้ากากแสร้งเงียบเฉย
ทำอย่างเคยเหมือนไม่เป็นไร
หากเธอรับรู้แม้สักนิด คงมีใจคิดมาอยู่ใกล้ๆ แม้มันยากเกินจะเชื่อใจ แต่รู้ไหม
ข้างในมีเพียงเธอ
แสนทรมานในการเดินทาง
เมื่อท้องฟ้าจาง ยามมองเหม่อ
เห็นเพียงสีหม่นที่ไม่เคยเจอ คล้ายคนพร่ำเพ้อ กลางสายฝนพรำ
พบว่าตัวเองกำลังลบล้าง
ความรักที่สร้างเพียงความชอกช้ำ
ต้องการเพียงเธอช่วยชี้นำ เป็นผู้กำบังฝนพรำให้ที
รู้ไหมฉันกำลังจางหาย ค่อยๆ มลายไปจากตรงนี้
สายฝนพรำกระหน่ำซ้ำทุกที
และฉันเดินอยู่ที่นี่ ไม่มีใคร ทุกชั่วโมงอันเหน็บหนาว
ทุกวันปวดร้าวระกำใจ
ปรารถนาว่าเพียง อยากร้องไห้
แต่น้ำตาเหือดหายไปแสนนาน
ร้อง..ร้องไห้จนไม่มีเหลือแล้ว
เหลือเพียงวี่แววความทรมาน
ไม่มีใครช่วยให้ฉันพ้นผ่าน
ทำได้เพียงจำวันวานที่มีเธอ
เธอทำให้ฉันรักมากเท่าไร
เธอทำให้จิตใจฉันพร่ำเพ้อ
ทำให้ชีวิตสมบูรณ์ เมื่อพบเธอ แต่พอเผลอ เธอก็มาลากันไป
กับทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่าง
ที่สองเราเคยสร้างร่วมกันไว้
คือความสุขเล็กๆ ภายในใจ
เมื่อเธอไป ก็เหลือไว้ให้จดจำ
ตอนนี้คงมีฉันคนเดียว ที่นั่งเหงา
เปล่าเปลี่ยวชอกช้ำ
คอยจ้องมอง การสิ้นแสงแห่งตะวัน
ดั่งรักเธอกับฉัน อันมืดมน |
Leave a reply