บ้านเพลงเก่า

เบิร์น แบบ แมว หรือ…แบบใคร?

บ่อยครั้งที่มีโอกาสได้ฟังเพลงจังหวะหนักๆ อย่าง เฮฟวี่เมทัล, สปรีด ร็อค, ฮาร์คอร์ และอีกหลายชื่อตามแบบที่เขาเรียกกัน ขอสารภาพว่าผู้เขียนไม่สันทัด พอที่จะแบ่งแยกได้ว่า เพลงเหล่านี้ ดนตรีหนักหน่วง กระแทกแดกดัน รุงแรง หรืออาจเป็นไปได้ถึงขั้นฟังไม่รู้เรื่องเลยก็มี แน่นอนเพลงลักษณะนี้ คงไม่เป็นที่เปิดกว้างของคนฟังเพลงในบ้านเรา ที่โดยส่วนใหญ่มองว่าการฟังเพลงและดนตรีนั้น เป็นการผ่อนคลาย และฟังแล้วจะทำให้รู้สึกดีที่ได้รับฟัง แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่า มีอยู่เสี้ยงอารมณ์หนึ่ง ซึ่งมันก็น่าจะมีบ้าง ที่บางครั้งเราจำเป็นจะต้องเจอกับมุมมองที่ต้องการ…ปลดปล่อย

การปลดหล่อย จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเรามีบางความรู้สึกที่ตกอยู่ในมุมหนึ่ง อาจเป็นความกลัดกลุ้ม โกรธกริ้ว เกลียดแค้น ดีใจ หรือเก็บกด หลายอย่างที่การปลดปล่อย แสดงออกมาภายนอก อาจด้วยการร้องตะโกน หัวเราะ หรือร้องไห้ หรือทำอะไรก็ได้สักอย่าง ให้รู้สึกว่า…ปลดปล่อย แต่จิรศักดิ์ ปานพุ่ม ใช้เพลงและดนตรีเป็นตัวเลือกในการปลดปล่อย เป็นมุมมองที่ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว อย่างน้อย “แมว” ก็ไม่ได้หยุดยืนอยู่กับที่เดิมที่เขาเคยเป็น น่าชมเชยในการหาทางเลือกใหม่ให้กับตัวเอง นั่นแสดงให้เห็นว่านักร้องคนนี้มีความกระตือรือร้นสูง ที่จะพัฒนาการทางดนตรีของตน รู้จักการเปลี่ยนแปลง แต่…น่าแปลกว่าการเปลี่ยนแปลงของอัลบั้มชุดที่ 3 นี้ มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผู้เขียนมีความรู้สึกว่า การปลดปล่อยแบบแมว ยังไม่อิ่มตัวอย่างเต็มที่ หรือเรียกเข้าใจง่ายๆ ว่า ยังไม่สุดขีดอย่างที่น่าจะเป็น บุคลิกแบบแมว ดูมีความเป็นตัวของตัวเองสูง กล้าคิด กล้าทำ และเป็นคนรุ่นใหม๋ที่มีฝีมือทางดนตรีดีเยี่ยม และยอด ในส่วนของการร้อง นั่นแหละแสดงให้เห็นว่า แมวมีความพร้อมในหลายด้าน รวมไปถึงการทำหน้าที่เป็นโปรดิวเซอร์ให้กับงานของตัวเองและนักร้องคนอื่น แต่น่าเสียดาย ส่วนที่แมวไม่มี และคงยากที่จะแก้ไขได้ นั่นคือบุคลิกหลุดโลก ดูบ้าๆ แบบที่จะเหมาะสมและเข้ากันได้ดีกับคำว่า….ปลดปล่อย เหมือนอย่างที่ “ป๊อด” ธนชัย อุชชิน แห่ง โมเดิร์น อ๊อก เคยลงไปนอนชักดิ้นบนพื้นเวทีอย่างเมามันส์สะใจ หรือโตซิลลี่ ฟูลส์ ถ่ายทอดเพลงในทุกอัลบั้มของเขาออกมาจากวิญญาณได้อย่างสุดกึ๋นจนแทบไม่น่าเชื่อ ว่าเป็นเสียงที่ออกมาจากร่างกายของมนุษย์ และมีตัวอย่างให้เห็นมากมายจากศิลปินระดับโลก ผู้เขียนไม่ได้ต้องการจะชี้ให้เข้าใจว่า แมวจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้เหมือนอย่างที่ใครๆ เขาเป็น แต่ แมว น่าที่จะเลือกในแบบที่แมวเหมาะกว่า และน่าจะเป็นเหมือนอย่างที่เคยเห็นใน Get Up Higher

Catarockและ Catarock ซึ่งมันอาจจะทำให้งานใหม่ในอัลบั้มล่าสุดของเขา เป็นที่พอใจของผู้ฟัง มากกว่าที่จะฉีกออกมาให้เห็นใน  “เบิร์น” ไม่ได้บอกว่างานใหม่ของแมว ไร้คุณค่าและไม่น่าสนใจหรือต้องกลับไปทำอะไรเก่าๆอีกครั้งซ้ำซากจำเจ แต่รู้สึกว่า ความเป็น จิรศักดิ์ ปานพุ่ม ดูจะอยู่ในอัลบั้ม เบิร์น ลดน้อยลงไป คล้ายกับหยิบเอาความเป็นตัวของผู้อื่น มาใส่ไว้ในงานของตน จนลดบทบาทของตัวเองออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ อะไรทำนองนั้น

อย่างไรก็ตาม ภาพโดยรวมของอัลบั้ม เบิร์น น่าสนใจในมุมมองของคนที่ตั้งใจ และพิถีพิถันในการทำเพลงแทบจะทุกเพลง รู้สึกได้เลยว่าไม่ได้ปล่อยปละละเลย แม้บางเสี้ยวของดนตรีเข้าถึงได้หลากหลายอารมณ์ ทว่า….ยังไม่ถึงขั้น หรือเหมาสมเทียบชั้นกับคำว่า “ปลดปล่อย”

เมื่อไหร่ที่คนเล่นดนตรีและร้องเพลง ปลดปล่อยถึงขีดสุด จนบางทีอาจยกให้ถึงขั้นบ้าบวม หลุดโลก ออกมาได้อย่างเต็มที่ เมื่อนั้นเสน่ห์แห่งเสียงเพลง จะแทรกซึมผ่านเข้าไปได้การทั้งทุกอณูแห่งวิญญาณของทั้งคนฟัง และคนเล่น และเมื่อไหร่ที่นักดนตรี ค้นหาสิ่งที่เป็นตัวเองพบ เมื่อนั้น นักดนตรีจะทำได้ดีเยี่ยมที่สุด และไม่ควรหยุดที่จะทำมันต่อไป

 

 

ที่มา อีโต้  :  ไทยอัลบั้ม

Exit mobile version